Co to jest gorączka krwotoczna jej objawy, przyczyny i sposoby leczenia. Czy gorączka krwotoczna jest uleczalna?

W roku 2014 w Afryce Zachodniej (Nowa Gwinea, Liberia i Sierra Leone) wybuchła epidemia gorączki krwotocznej spowodowanej przez wirusa Ebola, która w przeciągu dwóch lat zebrała tragiczne żniwo, powodując śmierć blisko 12 tys. osób. Spowodowało to, że państwa bardziej rozwinięte zainteresowały się skalą problemu. Zaczęto wdrażać kroki ku zapobieganiu i poszukiwaniu nowego sposobu na walkę z wirusem Ebola, a także przyniosło to nowe spojrzenie i badania nad całą rodziną wirusowych gorączek krwotocznych.

Co to jest gorączka krwotoczna?

Czy wiesz że: Związek Radziecki pracował nad wirusem Marburg mającym służyć do użycia go w broni biologicznej. Przypuszcza się, że Korea Północna rozwinęła oraz posiada broń biologiczną w której skład wchodzi wirus żółtej febry.

Wirusowe gorączki krwotoczne są ciężkimi ogólnoustrojowymi chorobami zakaźnymi o zróżnicowanym przebiegu i śmiertelności. Ich nazwa pochodzi od typowych objawów wspólnych dla tej grupy chorób jakimi są wysoka gorączka oraz krwotok lub krwawienie. Są wywołane przez jednoniciowe wirusy RNA, które występują w rejonach tropikalnych i subtropikalnych. Początkowo wirusy bytują na dzikich lub udomowionych zwierzętach takich jak małpy, ptaki, bydło, owce. Następnie dochodzi do przeniesienia wirusów na skutek ugryzienia wyżej wymienionych zwierząt przez kleszcze, komary i gryzonie, które z kolei mogą wprowadzić wirusy do organizmu człowieka. Do zakażenia może również dojść drogą kropelkową, czyli w wyniku kichania oraz kaszlenia na ludzi w otoczeniu lub przez bezpośredni kontakt człowieka z materiałem zakaźnym (pot, krew, mocz, kał).

Do wirusów gorączek krwotocznych można zaliczyć m.in.:

  • wirus Ebola
  • wirus Marburg
  • wirus Lassa
  • wirus Denga
  • wirus żółtej gorączki.

Przyczyny gorączki krwotocznej

Newsletter Medovita - przydatne informacje, dostęp do nowych e-booków przed premierą.
Zapisuję się

Cechą, która charakteryzuje obszary tropikalne i subtropikalne jest niski poziom społeczno-ekonomiczny krajów i populacji w nich żyjących. Bieda i niedożywienie, złe warunki sanitarne i bytowe, niski poziom wykształcenia i opieki zdrowotnej sprzyjają stałemu utrzymywaniu się rezerwuarów wielu chorób zakaźnych w tym gorączek krwotocznych.

Wirusy Ebola i Marburg należą do rodziny filowirusów, przenoszone są przez krew lub bezpośredni kontakt z płynami ustrojowymi, wydalinami i wydzielinami zakażonych ludzi, a także przez kontakt seksualny. W warunkach szpitalnych istnieje ryzyko szerzenia się wirusa na personel medyczny, który opiekuje się pacjentem, a także pracowników laboratoriów diagnostycznych, mających kontakt z próbkami klinicznymi. Infekcje są pochodzenia odzwierzęcego, ale rezerwuar pozostaje nadal nieznany. Istnieją przypuszczenia, że mogą to być małpy i nietoperze. W przypadku wirusa Lassa należącego do rodziny arenawirusów sytuacja wygląda podobnie, z tym że rezerwuar stanowią gryzonie. Z kolei w rodzinie flaviwirusów do której należą wirus Denga oraz wirus żółtej gorączki naturalnym rezerwuarem wirusów jest człowiek oraz małpy, a gorączka krwotoczna przenoszona jest przez wektory jakimi są komary.

Objawy gorączki krwotocznej

Gorączki krwotoczne wywołane przez filowirusy charakteryzują się ciężkim przebiegiem i dużą śmiertelnością. Okres wylęgania choroby (czyli czas pomiędzy zarażeniem, a wystąpieniem pierwszych objawów) w przypadku wirusa Ebola trwa 2-21 dni, a wirusa Marburg 2-14 dni. Na początku objawy choroby są niespecyficzne – dominuje wysoka gorączka sięgająca od 39C-41C, silny ból głowy i mięśni oraz dreszcze. W następnej kolejności pojawia się ból gardła, ból w klatce piersiowej, kaszel, zapalenie spojówek oraz bradykardia, czyli zwolnienie akcji serca poniżej 60 uderzeń na minutę. W ciągu pierwszego tygodnia choroby może pojawić się nieswędząca plamisto-grudkowa wysypka. Szybko pojawiają się objawy ze strony układu pokarmowego takie jak: ból brzucha, nudności, krwawe wymioty oraz biegunka z krwią w stolcu. W późniejszej kolejności może dojść do limfadenopatii, czyli powiększenia węzłów chłonnych oraz objawów skazy krwotocznej to znaczy zwiększonej skłonności do krwawień z różnych narządów i układów w organizmie oraz powstawania siniaków i krwiaków. Obserwuje się krwawienia do skóry, błon śluzowych, spojówek oraz w cięższym przypadku do jam ciała. Dodatkowo może dojść do niewydolności wielonarządowowej. Śmiertelność sięga 60-80 %.

Zakażenia arenawirusami w tym wirusem Lassa u 80% pacjentów może przebiegać bezobjawowo u pozostałych choroba zaczyna się objawami grypopodobnymi (wysoka gorączka, bóle głowy, klatki piersiowej, mięśni i stawów). Okres wylęgania to 2-21 dni. Po paru dniach stan chorego może się gwałtownie pogorszyć. Pojawia się silny stan zapalny gardła, mogący powodować zaburzenia połykania oraz obrzęk szyi i twarzy. Charakterystycznym objawem jest utrata słuchu, która może być czasowa lub trwała. Późniejsze objawy przypominają przebieg choroby Ebola i Marburg, włącznie z krwawieniami, niewydolnością wielonarządową, wstrząsem i w konsekwencji zgonem.

Infekcje wywołane przez flaviwirusy czyli wirus Denga oraz żółtej gorączki mają podobny początek jak wyżej wymienione jednostki chorobowe. Okres wylęgania jest znacznie krótszy 3-8 dni.
W zakażeniu wywołanym przez wirus żółtej febry o ciężkim przebiegu wyróżnia się 3 okresy: początkowo okres objawów ogólnych (grypopodobny), następnie dochodzi do remisji w ciągu 1 do 2 dni, kiedy temperatura ciała osiąga wartości prawidłowe. Trzeci okres to ponowny wzrost temperatury ciała z towarzyszącą żółtaczką, objawami skazy krwotocznej oraz z niewydolnością nerek.
U części chorych zarażonych wirusem Denga obserwuję się zmiany skórne, najczęściej plamisto-grudkowe. Może dojść do uszkodzenia wątroby i pojawienia się żółtaczki. Po kilku dniach gorączka ustępuje i stan większości chorych poprawia się. Przez długi czas może utrzymywać się brak apetytu, a nawet jadłowstręt i złe samopoczucie. W rzadszych postaciach Dengi z obniżeniem temperatury ciała do 37.5-38C dochodzi do szybkiego pogorszenia się stanu zdrowia chorego, występują krwawienia i przecieki osocza do jam ciała, może również dojść do spadku ciśnienia tętniczego, utraty przytomności i wstrząsu.

Leczenie gorączek krwotocznych

Leczenie jest objawowe, polega głównie na kontroli i wyrównywaniu bilansu płynów ustrojowych, gospodarki wodno-elektrolitowej, postępowaniu przeciwwstrząsowemu, leczeniu licznych zagrażających życiu powikłań, takich jak skaza krwotoczna, poprzez podawanie preparatów krwiopochodnych, niewydolność nerek, niewydolność układu oddechowego, zaburzeń ze strony ośrodkowego układu nerwowego. W ciężkich stanach wymagane jest wczesne wdrożenie intensywnej terapii z monitorowaniem i wspomaganiem czynności układu krążenia i oddechowego, wyrównywanie zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej i białkowej. Przeciwwskazane jest stosowanie pochodnych kwasu acetylosalicylowego i innych leków upośledzających funkcję płytek krwi. Leczenie przeciwwirusowe jest ograniczone do dożylnego stosowania rybawiryny w przypadku gorączki Lassa. Warto zaznaczyć, że w czasie epidemii Eboli w latach 2014-2016 po raz pierwszy zastosowano do ratowania życia pacjentów kilka leków będących jeszcze w fazie testowania, jak również surowicę ozdrowieńców.

Czy możliwe jest całkowite wyleczenie?

Podstawą leczenia nadal jest jednak stosowanie terapii objawowej, dzięki której pacjenci po wyleczeniu mogą wrócić do pełni zdrowia.

Wirusowe gorączki krwotoczne stanowią poważny problem epidemiologiczny w krajach tropikalnych szczególnie na kontynencie afrykańskim, które są słabo rozwinięte i nie posiadają odpowiedniego zaplecza medycznego oraz należytego poziomu edukacji w sprawach profilaktyki, zapobiegania rozprzestrzeniania wirusów i leczeniu wyżej wymienionych chorób. Dlatego bardzo ważne jest właściwe uświadamianie o problemie osób mieszkających w zagrożonych powyższymi wirusami rejonach świata.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *