Choroba Muchy-Habermann od 1902 roku nazywana jest przyłuszczycą. Chociaż nazwa wprowadzona przez uczonego L.A.J. Brocq´a jest mylna, nadal jest używana. Pomimo podobieństwa, nie ma nic wspólnego ze znaną wszystkim łuszczycą. Czym jest choroba Muchy-Habermanna? Jak ją leczyć i czy może dotknąć wszystkich?
Co to jest choroba Muchy-Habermanna?
Choroba Muchy-Habermanna nazywana jest również przyłuszczycą ostrą lichenoidalną i ospopodobną, w języku łacińskim Pityriasis lichenoides et varioliformis acuta, w skrócie PLEVA. To rzadka, samoograniczającą się dermatoza o nieznanej dokładnie etiologii. Jest odmianą przyłuszczycy o ostrym przebiegu i szybką ewolucją zmian. Choroba ma zwykle przebieg wielotygodniowy. Występuje najczęściej u młodych dorosłych, tak samo często u obu płci.
Choroba Muchy-Habermanna – objawy
Choroba Muchy-Habermanna objawia się wielopostaciowymi zmianami skórnymi.
Zapamiętaj: Dodatkowo oprócz zmian skórnych, na początku choroba Muchy-Habermanna ma nagły przebieg z gorączką, złym samopoczuciem i powiększonymi węzłami chłonnymi.
W tego rodzaju przyłuszczycy występują pęcherzyki, grudki, krosty, zmiany ospopodobne – pęcherzykogrudki, często zmianom mogą towarzyszyć owrzodzenia, strupy, które ustępują z pozostawieniem małych blizn. Zmiany najczęściej występują w różnym stadium rozwoju i znajdują się na całym ciele. Najwięcej wykwitów można obserwować na tułowiu oraz na wyprostnych powierzchniach kończyn. Twarz, stopy i dłonie zwykle nie są zajęte przez chorobę. Dodatkowo oprócz zmian skórnych, na początku choroba ma nagły przebieg z gorączką, złym samopoczuciem i powiększonymi węzłami chłonnymi.
Choroba Muchy-Habermanna – przyczyny
Etiologia choroby nie została do tej pory poznana. Spekuluje się, że przyczyną może być infekcyjna- wirusowa albo bakteryjna.
Czy wiesz że: ze względu na wygląd zmian skórnych, chorobę Muchy-Habermanna nazywano kiedyś źle wyglądającą, przewlekłą ospą wietrzną?
Istnieją doniesienia przypadków klinicznych, w których przyczyną były parvovirus B19, adenowirusy, a rzadziej leki. Zmiany skórne powstają na podłożu zapaleń naczyń, na skutek odkładania się kompleksów immunologicznych. Ten mechanizm tworzenia się zmian nasuwa przypuszczenia, że jest to choroba autoimmunologiczna.
Choroba Muchy-Habermanna – diagnostyka
Aby rozpoznać tę chorobę, oprócz charakterystycznych objawów skórnych i nagłego początku choroby, należy pobrać wycinek ze zmian do badań histopatologicznych. W badaniu tym można zaobserwować nacieki zapalne wokół naczyń, obrzęk śródbłonka – specjalistycznej wyściółki naczyń krwionośnych oraz zwyrodnienie ich ścian. W naskórku można natomiast zaobserwować martwicę oraz zwyrodnienie.
Choroba Muchy-Habermanna – leczenie
Podstawową metodą leczenia jest antybiotykoterapia, gdyż częstą przyczyną są bakterie. Najczęściej stosowana jest erytromycyna oraz tetracykliny- antybiotyki o szerokim spektrum działania. Bardzo dużą skuteczność wykazuje fototerapia- PUVA, UVB. Dodatkowo stosuje się leki antyhistaminowe, sterydy w małych dawkach, a nawet metotreksat. Jeżeli występuje świąd można stosować kremy z mentolem.
Choroba Muchy-Habermanna należy do rzadkich chorób dermatologicznych. Może przebiegać łagodnie i samoograniczająco, ale niestety dość często jej przebieg jest ciężki i obejmuje dużą część ciała. Pacjenci muszą być leczeni w wykwalifikowanych ośrodkach dermatologicznym i być pod stałą kontrolą lekarza.