Spis treści
Choć opowieści o wampirach wydają się być fikcją, w rzeczywistości istnieje coś, co nazywa się klinicznym wampiryzmem. Chodzi o syndrom Renfielda, który charakteryzuje się silnym pragnieniem picia krwi. Na czym dokładnie polega to przerażające zaburzenie i czy można je leczyć?
Co to jest syndrom Renfielda?
Syndrom Renfielda, zwany również hemoseksualizmem, polega na obsesyjnym pragnieniu picia krwi.
Pierwszy opis klinicznego wampiryzmu zaprezentowali Richard L. Vanden Bergh i John F. Kelly w 1964 roku, choć wzmianki o piciu krwi przez niektórych pacjentów, pojawiały się w psychiatrycznej literaturze już wcześniej. Syndrom Renfielda często rozpoznawany jest u osób, które dopuszczają się przestępstw z użyciem przemocy. Kliniczny wampiryzm nie figuruje w psychiatrycznych klasyfikacjach, jako odrębne zaburzenie psychiczne. Na ogół stanowi on objaw takich zaburzeń, jak schizofrenia, bądź parafilia. Jego występowanie jest bardzo rzadkie, dlatego ciężko jest o wyczerpujący opis kliniczny syndromu Renfielda.
Syndrom Renfielda – objawy
Podstawowym objawem jest silne pragnienie picia krwi, a także realizowanie tej potrzeby. Na początku jest to związane z autowampiryzmem, czyli piciem własnej krwi, by z czasem przejść do picia krwi innych ludzi oraz zwierząt. U niektórych osób może występować urojenie, że są one wampirami. Myślą one o krwi w sposób obsesyjny, uważając ją za życiodajny napój. W tym celu są nawet zdolne popełniać przestępstwa. Syndrom Renfielda może także współwystępować z nietypowymi zachowaniami seksualnymi, które charakteryzuje sadyzm. Widok krwi w takich przypadkach jest silnie podniecający, a jej picie stanowi dowód na dominację i wzmacnia seksualne doznania.
Syndrom Renfielda – przyczyny
Przyczyny syndromu Renfielda mogą być bardzo różne. Każdy przypadek będzie się charakteryzować innym zespołem czynników, które złożyły się na wystąpienie tego typu skłonności u danej osoby. U niektórych osób jest ona powiązany z konkretnym wydarzeniem z dzieciństwa, kiedy to miał miejsce wypadek, bądź traumatyczne wydarzenie, na skutek którego dziecko miało styczność z dużą ilością krwi, co było dla niego ekscytujące i stało się czynnikiem wyzwalającym dla tego schorzenia. Najczęściej wampiryzm kliniczny będzie wskazywać na schizofrenię, bądź zaburzenia preferencji seksualnych tzw. parafilie. U jego podłoża często leżą sadyzm, niekontrolowana agresja, ciężkie zaburzenia osobowości, urojenia (np. “jestem wampirem”), a także skłonności psychopatyczne.
Syndrom Renfielda – diagnostyka
Ponieważ syndrom Renfielda nie jest diagnozowany jako konkretne zaburzenie psychiczne, stanowi raczej niepokojący objaw, którego źródło należy zidentyfikować. Z pewnością dużą rolą będzie odgrywać obserwacja i wywiad środowiskowy. Ponadto, postępowanie diagnostyczne będzie przebiegać w standardowy sposób, polegający na zapoznaniu się z historią pacjenta, wywiadzie indywidualnym i testach psychologicznych. Ponieważ przypadki występowania syndromu Renfielda są rzadko spotykane, może wystąpić konieczność zaangażowania w proces diagnozy zespołu specjalistów.
Syndrom Renfielda – leczenie
W ustaleniu planu leczenia podstawą będzie postawiona diagnoza, która wyjaśni, skąd u danej osoby pojawiła się skłonność do picia krwi. Leczenie będzie więc skupione nie na samym syndromie Renfielda, lecz na jego przyczynach, które mogą być rozległe i wielopoziomowe.
Zapamiętaj: Podstawowym objawem syndromu Renfielda jest silne pragnienie picia krwi, a także realizowanie tej potrzeby.
Z pewnością istotna będzie farmakoterapia, która pozwoli na wyeliminowanie lub złagodzenie takich objawów jak chociażby urojenia, czy agresja. W niektórych przypadkach można także wdrożyć leczenie psychoterapeutyczne, które ma za zadanie pomóc ma danej osobie zapanować nad swoim obsesyjnym pragnieniem. Jest to jednak proces trudny i długi, nawet kilkuletni, dlatego pacjentowi ciężko jest w nim wytrwać. Z kolei psychopatyczne skłonności u niektórych chorych mogą uniemożliwiać pracę terapeutyczną, która wymaga autorefleksyjności i empatii.
Syndrom Renfielda to niezwykle rzadko występująca skłonność do picia krwi. Okazuje się, że przerażająca historia Draculi ma w sobie ziarenko prawdy. Odpowiednia diagnoza pozwala jednak lepiej zrozumieć motywy chorej osoby, a także podjąć się próby jej leczenia.